Σπασμένα γυαλιά, θολοί καθρέφτες, σκουριά και σαπισμένα ξύλα, δέρματα που ξεθωριάζουν, πατώματα που τρίζουν, λογότυπα του οργανισμού που αλλάζουν όσο σκαρφαλώνεις και πηδάς από βαγόνι σε βαγόνι. Εικόνες που σε βάζουν στη διαδικασία να φαντάζεσαι την ζωή πάνω στους συρμούς, όταν το τρένο ήταν το δημοφιλέστερο και μαζικότερο μέσο μεταφοράς, προσεγγίζοντας την αστική ζωή από την οπτική της αρτηρίας μέσα από την οποία έρρεαν εντός και εκτός συνόρων, πρόσωπα κουλτούρες και πολιτισμοί.

Μία αχανής έκταση περισσότερων από 1000 στρεμμάτων (από το ύψος των διυλιστηρίων έως την γέφυρα του Γαλλικού), ανάμεσα σε διακλαδώσεις, νεκρές σιδηροδρομικές γραμμές, γυρτά στοιβαγμένα βαγόνια παραδομένα στην άγρια φύση, εκτείνεται το μεγαλύτερο νεκροταφείο τραίνων στην Ελλάδα, στην περιοχή της Ιωνίας. Στο σημείο που πιθανολογείται πως έχουν αφεθεί παροπλισμένα βαγόνια του ΟΣΕ ακόμα και από το 1960-70, μέχρι και σήμερα κατευθύνονται για να «ταφούν» όσα οχήματα του οργανισμού ολοκληρώνουν τον κύκλο ζωής τους.

Στο νεκροταφείο των Λαχανόκηπων υπολογίζεται πως υπάρχουν αυτή την στιγμή περισσότερα από 1000 οχήματα λεηλατημένα ή μη, ανάμεσά τους και ιστορικά βαγόνια-μουσεία πριν από το 1900.

Πηγή: Drone stories